ძველი ამბით დავიწყებ.
2001 წელი იყო თუ 2002, ზუსტად არ მახსოვს. პარლამენტში ვმუშაობდი. საქმე ცოტა მქონდა, თავისუფალი დრო – ბევრი. ჰოდა, მოცალეობის ჟამს იქაურ ბიბლიოთეკაში დავდიოდი. იყო ამაში რაღაცა ეკოს ლაბირინთისეული – ოთხი სართულით ქვემოთ უნდა ჩასულიყავი, ხიდი გადაგევლო და ორი ლიფტი გამოგეცვალა; სამაგიეროდ, იჯექი შენთვის წყნარად და არავინ გიშლიდა ხელს.
უბედურება ის იყო, სტანდარტული, “საპარლამენტო“ წიგნები ჰქონდათ იქ – სქელ-სქელები და მოსაწყენები… კიდევ – რამდენიმე სულელური, ფერადი ჟურნალი და “არილი”. ორად ორი ნომერი.
არადა, ის დროა, ლიტერატურული პერიოდიკა კი არა, ხეირიანი გამოცემაც სანთლით არის საძებარი და საკითხავს საჯარო ბიბლიოთეკის საცავებიდან ვეზიდები. და უცებ – “არილი”. ახალი თარგმანები, ახალი ავტორები, უჩვეულოდ გემოვნებიანი გარეკანი. დავინტერესდებოდი, აბა, რა იქნებოდა.
ერთხელ ჩავედი იმ “არილის” ხათრით, მეორედ ჩავედი და მესამედ ბიბლიოთეკარს ვთხოვე, ამათ ზევით წავიღებ-მეთქი. კი, ბატონოო, – მაინცდამაინც არ გაუპროტესტებია.
