არც ისე დიდი ხნის წინ, ფეისბუქზე მორიგი თეგ-თამაში გავრცელდა: “წიგნები, რომლებმაც შემცვალეს”.
უწყინარი ჩელენჯი იყო, არამყვირალა. საერთო-სახალხო მღელვარება არ მოჰყოლია. არადა, თემა მომეწონა. ოღონდ საფეისბუქოდ არა. ბლოგის ფორმატი უფრო მოუხდებოდა.
ბლოგი, ჯერჯერობით, მაქვს და არც მკითხველის ნაკლებობას უჩივის. ჰოდა, დავფიქრდი, მე რას შევარჩევდი-მეთქი.
ჩემი მოკრძალებული აზრით, ამ სიაში არც ყველაზე საყვარელი წიგნები იგულისხმება, არც ისინი, სამაგიდოს რომ ეძახიან, ყველაზე ხელმოსახელთებელ თაროზე რომ გიდევს, ხშირ-ხშირად აგდებ ჩანთაში და გადაკითხვა არ გბეზრდება. რაღაც სხვაა. ჰოდა, დღეს ამ “რაღაც სხვას” გაგიზიარებთ.
მასთრიდების მიმართ ჩემი “გარდარეული სიყუარულის” ამბავი მოგეხსენებათ. არ მინდა, ვინმემ იფიქროს, ეს ჩვენი მოლი ყველგან “სავალდებულო საკითხავის” უაზრობას ამტკიცებს და, აგერ, საკუთარი ჩამოუწიკწიკებიაო. ეს არც “სავალდებულო პროგრამაა” (ღმერთმა დამიფაროს, ასეც არ გავთავხედებულვარ), არც რეკომენდაციები. ოქროს წესია, გამეორება არ დამეზარება: ის, რაც ერთისთვისაა მნიშვნელოვანი, სხვას, შესაძლოა, ოდნავადაც არ აღელვებდეს. მე ჩემი იმპრესიები მაქვს, თქვენ – თქვენი.
თუ შევთანხმდით, დავიწყოთ.
