მეშვიდე წელია, ბლოგი მაქვს და დედლაინების მიმართ ჩემი პრინციპული დამოკიდებულება აქაურობის სტუმრებს კარგად მოეხსენებათ. არ მახსოვს, დათქმული დროისთვის ერთხელ მაინც გადამეცილებინოს. თავსაფრიანი დედაკაცისა არ იყოს, მოლისაც “ვერ აჩერებს კედელი, მარკა, სიშორე, გადაიფრენს, იშოვის, გადივლის, მისცურავს, მიიფრენს“ და პოსტს ჩვეულ დღესა და საათზე მაინც გამოაქვეყნებს.
ჰოდა, ამ თქვენს უღალატო მასპინძელს დილას ფრიად უცნაური ამბავი დაემართა – ჯერ ხომ მშვიდად ინებივრა და დატკბა მთავრობის ბოძებული დასვენებით, მერე, მესამე ფინჯანი ყავის შემდეგ შემოქმედებითად დარაზმული მიადგა გაძეძგილ თაროებს, ხან ერთს მიაბჯინა ცხვირი, ხან – მეორეს, ხან – მეჩვიდმეტეს და ჰოი, საშინელებავ! პოსტისთვის შესაფერი წიგნი ვერ შეარჩია.
