Molly Bloom's Day™

ამას წინათ, ბლოგზე თამარა მესტუმრა, რაღაცები დაათვალიერა და ნავიგატორზე კომენტარი დამიტოვა, რა ნამუშევარიაო.

ნავიგატორი, გეცოდინებათ, აქაური სარჩევია. ყველა ბლოგის ბმულია ერთად შეგროვებული. ხელით მტერმა დათვალა, ჩემისთანა ჰუმანიტარმა – მითუმეტეს, რამდენჯერაც ვცადე, იმდენჯერ ავირიე, მაგრამ თავად ვორდპრესი ითვლის გულმოდგინედ და უშეცდომოდ და, ვორდპრესის მიხედვით, შვიდ წელიწადში 631 ბლოგი გამომიქვეყნებია.

631 ბლოგი, შესაძლოა, არც ისე ბევრი იყოს, მაგრამ ისეთი რიცხვია, გინდა, არ გინდა, დაგაფიქრებს. ფიქრებზე მერე, ჯერ წელიწადი შევაჯამოთ.

ალალად გეტყვით, ბლოგისთვის არ იყო ურიგო წელი. მსხვილ ტექნოგენულ კატასტროფებს ავცდით. ზაფხულის არდადეგებიც შევირგეთ, მნიშვნელოვანი ღონისძიება არ ჩაგვიგდია, ხელი არავის და არაფერს არ შეუშლია.

ფეისბუქის გვერდიც, ასე თუ ისე, გამოცოცხლდა. ამ წუთისთვის 6123 მკითხველი ჰყავს (შარშან ოქტომბერში 2000-ს ძლივს წვდებოდა). ფეიჯისთვის კატასტროფულად ცოტაა, მაგრამ მაინც მხნედ ვარ, რობინზონ კრუზოს კუნძულს და ატაკამას უდაბნოს აღარ ჰგავს.

კოლექციები მოვამრავლე, ძველ თაროებზე მატება მაქვს, ბებია ასტრიდის ბიბლიოგრაფია შევაგროვე, მსოფლიოს ხალხთა ზღაპრების ორმოცტომეული, ყველა ქართული ვინი პუჰი და მერი პოპინსი, “ნაკადულის” და “საბლიტგამის” გაიშვიათებული გამოცემები, საბავშვო (და არა მხოლოდ) ლიტერატურის მარგალიტები. რაღაცებს ვეძებ. ჯერჯერობით, უშედეგოდ, მაგრამ არა უშავს, ეძიებდე და ჰპოვებდეო, ხომ გაგიგონიათ. მთავარია, ოთახი მეყოს და წიგნებიანად არ გამსვან გარეთ – ბოლო დროს რამდენიმე მუქარა უკვე გაისმა ოჯახის წევრების მხრიდან და ცოტა შევფიქრიანდი.

მოკლედ, მომავალს იმედიანად ვუყურებ. ოღონდ, შვიდი წლის და 631 ბლოგის შემდეგ, ძნელია, არ დაფიქრდე, დიდი ავიაციიდან და აქტიური ბლოგინგიდან წასვლის დრო ხომ არ მოსულაო.

მეც ვფიქრობ (ამ ბოლო დროს სულ უფრო ხშირად), მერე ის ხალხი მახსენდება, ბლოგის კითხვა შვიდი წლის წინ რომ დაიწყო და დღემდე მომყვება, ძალიან ძველი, ძველი და ახალი მკითხველები მახსენდება და აქაურობის მიხურვაზე ფიქრს ვეშვები.

ბლოგის შენარჩუნების კიდევ ორი მიზეზი მაქვს. სულ რამდენიმე ადამიანმა იცის, საქვეყნოდ არასოდეს მითქვამს და ახლა გაგიზიარებთ.

სამყაროს ვარდისფერი სათვალით ნამდვილად არ ვუყურებ (უფრო პირიქით) მაგრამ რატომღაც მეიმედება, რომ ოდესმე ქვეყანა დალაგდება და მშვიდად, გულარხეინად, გემრიელად მოგზაურობის თავი და ხალისი მექნება. ძალიან მინდა, წანწალის პარალელურად, საგზაო დღიურებიც ვწერო. რატომღაც მგონია, მოგზაურობა და წერა ორმაგად საინტერესო გამოვა. სხვების სამოგზაურო დღიურების კითხვა ძალიან მომწონს და მეც რომ ვცადო.

მეორე მიზეზი სტატისტიკაა. მოგეხსენებათ, ტარანა თვლითაა, ბლოგისთვის ციფრები სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია. წელს მილიონ წკაპს გადავცდით (ამ ბლოგს რომ ვწერ, მთვლელი 1 040 835 წკაპს აფიქსირებს, თქვენ რომ წაიკითხავთ, ოდნავ მეტი იქნება). ნახევარ მილიონ უნიკალურ ვიზიტორსაც ვეპარებით ნელ-ნელა. მალე, ალბათ, ვერ მოესწრება, მაგრამ ჰორიზონტზე უკვე ჩანს.

ერთ კვირაში, 3 იანვარს, ბლოგს შვიდი წელი უსრულდება. ძალიან მინდა, ათ წლამდე მივაღწიო. მეათე საიუბილეო ბლოგს დავწერ, ათ წელს გადავხედავ და წასვლაც შეიძლება. გადავიდებ ფეხზე ფეხს, მოვიდგამ კროსვორდისნახატიანი ჭიქით ნაღებიან ყავას და სხვა ბლოგერებს წავიკითხავ.

მრავალ ბედნიერ ახალ წელს დაესწარით <3

Karlsson på taket • გოდორა კარლსონი