Molly Bloom's Day™

შუმერ ბლოგერებს უთქვამთ, ზაფხულში, შვებულებისა და ნეტარი უსაქმურობის ჟამს, ხალისიანი და ჟრიამულიანი წიგნები უნდა იკითხოს კაცმაო. ჰამაკში წამოწოლილმა ჭრელი პლედი გადაიფაროს, მზე მწვანე ფოთლებით მოიჩრდილოს და რამე ისეთი, მხიარული განწყობის შესაქმნელი მოიმარჯვოსო. მე კი არც ვაციე, არც ვაცხელე და ჯოჯო მოიესის “მე შენამდე“ მოვაქციე სიის სათავეში.

გამოგიტყდებით, რომ თავიდან სულ ღიმილ-ღიმილით ვკითხულობდი. იმ საშინელი სიტყვის – კვადრიპლეგიისა და მის მიღმა დამალული კიდევ უფრო საშინელი შინაარსის მიუხედავად. ძალიან კი შემეცოდა უილ ტრეინორი, აბა, როგორია, როცა მთელი სამყარო შენს ხელთაა, ამ დროს კი გაუნძრევლად ჯდომა გიწევს სავარძელში და ძველ ცხოვრებაზე, წყალქვეშა სამყაროზე, დათოვლილ მთებსა თუ პარაშუტით ხტომაზე უკვე ოცნებაც აღარ შეგიძლია. დიდი უსამართლობა მგონია, ასეთი რამეები რომ ხდება ქვეყნად, მაგრამ ლუისა ისეთი სასაცილო იყო თავისი კიკინებით, ბაბუას ძველი ფარდებისგან შეკერილი ქვედაბოლოთი და შავ-ყვითელზოლიანი კოლგოტკების ნოსტალგიით, მაინც მეღიმებოდა. მეღიმებოდა მის თავგანწირულ მცდელობაზე – როგორმე სიცოცხლისკენ შემოებრუნებინა გაუსაძლისი ტკივილებით გატანჯული ახალგაზრდა კაცი, რომელიც იობის მოთმინებით ელოდა დათქმულ დროს, რათა ჩანაფიქრი აესრულებინა და იმქვეყნად საკუთარი ნებით წასულიყო, უძლური სხეულის ტყვეობისგან სამუდამოდ გათავისუფლებული.

ღიმილი დიდხანს არ გამყოლია – ნელ-ნელა გულის მტკივნეულმა შეკუმშვამ ჩაანაცვლა და წიგნის კარგა მოზრდილი ნაწილი, მგონი, სულაც სუნთქვაგაჩერებულმა წავიკითხე. უნდა ვაღიარო, რომ სადღაც, გულის სიღრმეში სასწაულის იმედი მაინც მქონდა, თუმცა იმასაც ვხვდებოდი, რომ ბედნიერი დასასრული დიდი იმედაგაცრუება იქნებოდა და უკვალოდ წაშლიდა იმ ემოციებს, რასაც კითხვისას განვიცდიდი. ეს ვიცოდი და მაინც მინდოდა, უილი ფეხზე წამომდგარიყო და ლუისა მენდელსონის მარშის თანხლებით მიეყვანა საკურთხეველთან. ბოლობოლო, იმაზეც თანახმა ვიყავი, ეტლს მიჯაჭვულ ტრეინორს უარი ეთქვა ევთანაზიაზე, ლუისას სიყვარულისთვის ხელი არ ეკრა და მის თავგანწირვას ეგოისტურად დათანხმებოდა, დამტკბარიყო იმ სამყაროთი, რომელსაც ეს პატარა, შეუპოვარი გოგო მის ირგვლივ ქმნიდა, მაგრამ არა…

ყველაფერი ისე დასრულდა, როგორც, ალბათ, უნდა დასრულებულიყო – უილი შვეიცარიაში გაემგზავრა, იმედგადაწურული ადამიანების უკანასკნელ სამყოფელში და ლუისამ მიიღო მისი არჩევანი. მიიღო მძიმედ, მტკივნეულად, სასოწარკვეთილების, მრისხანებისა და ბობოქარი პროტესტის შემდეგ, მაგრამ ის ბოლომდე საყვარელი ადამიანის გვერდით დარჩა და როცა ყველაფერი დასრულდა, უილისგან უკანასკნელი საჩუქარი ერგო – ახალი ცხოვრების შანსი, იმ ცხოვრებისა, რომლის ერთად გავლა მათ არ ეწერათ. სამაგიეროდ, იმ მოკლე დროში, რაც ერთად გაატარეს, ორივე სხვა ადამიანად იქცა.

„შენ სამუდამო ანაბეჭდი დატოვე ჩემს გულში, კლარკ. პირველივე დღიდან, როცა ჩემთან მოხვედი, შენი სასაცილო ტანსაცმლით, უადგილო ხუმრობებითა და გულწრფელობით… იყავი თამამი, შეუპოვარი, დაუდგრომელი. სიამაყით ატარე შენი ზოლიანი კოლგოტკები და უბრალოდ კარგად იცხოვრე.

უბრალოდ იცხოვრე.

სიყვარულით,

უილი“.

P.S. ჯოჯო მოიეს, შენ მოახერხე და უკვე მეორედ ამატირე.

სიყვარულით,

მოლი