Molly Bloom's Day™

წიგნები ბათუმში

გულზე ხელი დაიდეთ და თქვით, სკოლა გიყვარდათ? მე – ძალიან და, რატომღაც მგონია, მაინცდამაინც დიდ უმცირესობაში არ უნდა ვიყო. აი, ანა გავალდას მოცუცქნულ წიგნში რომ გაწრიპული ბიჭი – გრეგუარ დიუბოსკი ცხოვრობს, ის აშკარად მეორე ბანაკშია მოხვედრილი – სკოლის გახსენებაზეც კი მუცელში ტკივილის ბურთი უწრიალებს და ვერ გაუგია, სად ახერხებენ კოლეჯები სარეკლამო ბროშურებისთვის ამდენი გაღიმებული ბავშვის გამოჭერას. უეჭველი, ფული გადაუხადეს ან შეატყობინეს, თქვენი ფრანგულის მასწავლებელი ხრამში გადაიჩეხაო, ფიქრობს.

ზარმაცი და უსაქმური არ გეგონოთ ტოტო – ბევრ თანატოლზე ყოჩაღი და ხელმარჯვეა, თუ საქმე ზმნებს და ზედსართავ სახელებს არ ეხება ან იმ საშინელ სპორტის გაკვეთილებს. რა ქნას, არც დიდი ჭკუით დაუსაჩუქრებია ღმერთს და არც მსხვილი კუნთებით – სულ რაღაცა 35 კილოს იწონის და როგორც თვითონ ამბობს, ბოდიბილდინგში მოვარჯიშე ჭიაყელას წააგავს.

ეს მშობლებიც ისე უცნაურად იქცევიან, თითქოს გრეგუარს სკოლაში ორჯერ ჩარჩენა უხარია და ცამეტი წლის ასაკში მეექვსე კლასში ჯდომა მოსწონს; მოკლედ, ბაბუა ლეონი და მისი ჯადოსნური ფარდული რომ არა, მთლად ჯოჯოხეთად ექცეოდა ცხოვრება. კიდევ კარგი, აქ მაინც შეიძლება, დედ-მამის გაუთავებელ ჩხუბს, ბებიის ბუზღუნს და მეტყველების ნაწილების დაემალოს კაცი, თუნდაც ხანდახან.

არა, იმას კი არავინ უყურებს, ოქროს ხელები რომ აქვს და სულ რაღაც შვიდიოდე წლისამ ბანანის გასაფცქვნელი ხელსაწყო გამოიგონა; ბოლოს და ბოლოს, ეს ოხერი უღლება ხომ არ არის მთავარი ცხოვრებაში?! თუ არის?

ეს ძალიან თბილი და იმედიანი წიგნია პატარა ბიჭზე, რომელიც უცებ ხვდება, რომ ფარ-ხმლის დაყრა ჯერ ძალიან ადრეა, რომ უნდა იბრძოლოს, არ უნდა დანებდეს, უნდა ისუნთქოს არა მარტო თავისთვის, არამედ ბაბუა ლეონის ნაცვლადაც, საავადმყოფოს პალატაში სიკვდილს რომ ებრძვის; ხვდება და მომუშტული პატარა ხელებით ემზადება სირთულეებთან შესაჭიდებლად, იმ გზაზე ფეხის შესადგმელად, ცხოვრება რომ ჰქვია.

კაცმა არ იცის, რა გამოვა აქედან – მოულოდნელობებსა და უსიამოვნო სიურპრიზებს რა გამოლევს, თანაც ისეთებს, მართლა ძლიერ ადამიანსაც რომ გაუჭირდება გადალახვა, მაგრამ მთავარი მონდომებაა და ტოტოც თავგანწირვით მიცოცავს იმ წყეულ თოკზე, ქვემოდან კი თანაკლასელების გამამხნევებელი შეძახილები ესმის. ჰოდა, ადის კიდეც ბოლომდე. იქნება და ეს მხოლოდ დასაწყისია?

წარმატებები, ტოტო!

არასოდეს დანებდე!