ერთი ძველი, კარგი წიგნისა არ იყოს, ჩემი ბავშვობის წლებს ფონად გამები, ეტიუდები და სონატები ედო – დედა, მუსიკის მასწავლებელი, ერთდროულად სამ ადგილას მუშაობდა და მოსწავლეები შინაც დაუდიოდა.
მოკლედ, დიდი ჯაფა ადგა პიანინოს, თუმცა დროდადრო ჩვენთვისაც იცლიდა.
მიუჯდებოდა დედა ძველ “ლირას”, დაგვსხამდა მე და ჩემს და-ძმას, გვიკრავდა და გვიმღეროდა “მზიურის” ლამის მთელ რეპერტუარს და სიმღერებს საყვარელი მულტფილმებიდან.
მე კი ვიჯექი სმენადქცეული, სუნთქვაშეკრული, თვალებგაფართოებული და იმ წუთებში ჩემზე ბედნიერი არავინ მეგულებოდა ამქვეყნად.
ახლა ვხვდები, რომ მართლა ბედნიერი ვყოფილვარ – მშობლები ახალგაზრდები მყავდნენ.
