
ოდესღაც ძალიან მიყვარდა პოეზია.
შემეძლო, ლექსების ფურცვლაში ღამე გამეთენებინა და მერე მეგობრებისთვის წამეკითხა მოწონებული სტრიქონები აღფრთოვანებული ხმით და ანთებული თვალებით.
ოღონდ ეს იყო ადრე. ძალიან ადრე.
მას შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა და ჩემში ნელ-ნელა ჩაინავლა ყრმობისდროინდელი სიყვარული – ცხოვრებისეულმა პროზამ დაჯაბნა.
ალბათ, ასე დარჩებოდა კიდევ კარგა ხანს, თუ სამუდამოდ არა, შემთხვევით ერთი გოგოს სტროფებს რომ არ გადავყროდი.
თავიდან ჩვეულებრივი გოგო მეგონა – მხიარული, ქერათმიანი, ყვითელი კაბების, მზისა და რუჯის მოყვარული. აი, ისეთი, ყოველი ფეხის ნაბიჯზე რომ შეხვდები.
მერე, ფოტოებს რომ დავაკვირდი, შევამჩნიე – როცა იღიმებოდა, თვალები მაშინაც სევდიანი ჰქონდა.
შემიყვარდა მისი ჩანაწერების კითხვა. ზოგი მეტად მომწონდა, ზოგი – ნაკლებად, მაგრამ ის კი შევამჩნიე, რომ ხანდახან, ჩემთვის, ზოგიერთ სტრიქონს ვიმეორებდი ხოლმე.
ისიც, თითქოს ჯიბრზე, ხშირ-ხშირად მახვედრებდა ახალ ნოუთებს ფეისბუქის კედელზე. წავიკითხავდი და გულზე მომხვდებოდა.
და ამ რამდენიმე დღის წინ ისეთი ლექსი დადო, შოკიდან ჯერ არ გამოვსულვარ.
(more…)
41.709981
44.792998
Like this:
Like იტვირთება. . .
Read Full Post »