Molly Bloom's Day™

ამ წიგნის წაკითხვას საერთოდ არ ვაპირებდი – სიტყვა “ბესტსელერს“ სკეპტიკურად ვუყურებ და იმიტომ, მაგრამ ისე მოხდა, რომ მაინც გადავფურცლე. გადავფურცლე და ვეღარც გავუშვი ხელი.

ან როგორ გავუშვებდი, როცა ისეთი ჯოჯოხეთური თამაშის მონაწილე გავხდი, ნებისმიერს შოკს მოჰგვრიდა. ვნახე აპოკალიფსის შემდგომი სამყარო, ფენიქსივით ფერფლიდან აღმოცენებული სახელმწიფო და მისი რაიონები – ეკლიანი მავთულით გაყოფილი თორმეტი სექტორი, რომლებიც დღემდე ისჯებიან რამდენიმე ათეული წლის წინანდელი ამბოხისთვის. სასჯელი კი შემაძრწუნებელია – ყოველ ზაფხულს თითოეული რეგიონი ორ მოზარდს აგზავნის ტურნირზე, სადაც გადარჩენის შანსი თითქმის არ არსებობს… ვნახე, როგორ მიემართებიან სასიკვდილოდ ბავშვები მხოლოდ იმისთვის, რომ მათ მშობლებს არ დაავიწყდეთ – კაპიტოლიუმი ხელშეუხებელია.

არა, ეს არც ლაბირინთში ჩასაფრებული მინოტავრის მითია და არც რომაელ გლადიატორთა არენა – ეს სიუზენ კოლინზის “შიმშილის თამაშები“ გახლავთ – ერთ–ერთი საუკეთესო ანტიუტოპია, რაც კი ოდესმე წამიკითხავს… დახვეწილი ლიტერატურული კოქტეილი და დინამიკური სიუჟეტი, თავბრუდამხვევი პასაჟები და ძალიან, ძალიან ნამდვილი ხასიათები, იოტისოდენა სიყალბის გარეშე…

(more…)

Read Full Post »

დღეს მორიგი ოთხშაბათია – ტრადიციას, რა თქმა უნდა, არ ვღალატობთ და მოლის ბლოგზე ინტელექტუალური პაექრობა იმართება. ბევრი ვიფიქრე თუ ცოტა, ერთი აზრი მომივიდა თავში – მართალია, გერმანო–სკანდინავიური მითოლოგია ჩვენში იმდენად პოპულარული არ არის, როგორც ბერძნული ან რომაული, მაგრამ ჩრდილოური ლეგენდების გმირებზე მაინც საკმაოდ ბევრი რამ ვიცით. ვფიქრობ, თქვენც დამეთანხმებით და ამ ცოდნის გამომზეურება არ დაგეზარებათ. მაშ, ასე,

Good luck!

(more…)

Read Full Post »

მშვენივრად მომეხსენება – მარკ ტვენის სახელს რომ მოჰკრავთ ყურს, პირველ რიგში, ყველას ერთი თმააბურძგნული და აჩაჩულ–დაჩაჩული ბიჭი გახსენდებათ, პირის დაბანა ჭირივით რომ ეჯავრებოდა, მოხუც დეიდას ყოფას უმწარებდა და ღამღამობით სასაფლაოებზე დაწანწალებდა მეჭეჭების მოსარჩენად. არა, მისი საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს – გულადი და ღირსეული ყმაწვილი გახლდათ, მაგრამ ეს საყოველთაო აღტაცება, ცოტა არ იყოს, მწყინს  – ბოლოს და ბოლოს, ერთი მწერლის პერსონაჟები ვართ ორივე და მაინცდამაინც სამართლიანი არ მეჩვენება, იშვიათად რომ გაგონდებით ხოლმე.

სიტყვამ მოიტანა და კარგა ხანს საერთოდ არ მჯეროდა, რომ სამართალი და იღბალი სადმე არსებობდა – ასე რომ არ ყოფილიყო, თოთო ბავშვს ვინ გაიმეტებდა საიმისოდ, რომ ლონდონის ხიდის მახლობლად, ნასუფრალთა ჩიხში დაბადებულიყო და თანაც ჯონ კენტის ოჯახში.

ნათქვამია, მშობლებს არ ირჩევენო და ისიც ვიცი, ღვიძლ მამაზე ასეთი ლაპარაკი მკრეხელური საქციელი რომ გახლავთ, მაგრამ რა ვქნა – მისგან ცემა–ტყეპის და ლანძღვა–გინების მეტი არაფერი მრგებია. განსაკუთრებით ცუდ დღეში მაშინ ვიყავი, ალქაჯი ბებიაჩემიც თუ წამოეშველებოდა. საბრალო დედა კი ხმის ამოღებასაც ვერ ბედავდა – იცოდა, ასეთი გულჩვილობისთვის გვარიანად მოხვდებოდა. ბეტი და ნენიც არ იყვნენ ურიგო გოგოები – იატაკზე დასაფენ ჩალას ყოველთვის მიწილადებდნენ ხოლმე – ამას ყველაზე უფრო მაშინ ვაფასებდი, როცა დალილავებული გვერდები უსაშველოდ მტკიოდა.

ასე მხიარულად ვატარებდი ბავშვობას და რას ვიფიქრებდი, თუ ბედის უცნაური ჭირვეულობის წყალობით, ორი წვეთი წყალივით ვგავდი… არც მეტი, არც ნაკლები – ინგლისის ტახტის მემკვიდრეს – ედუარდ ტიუდორს. ან იმას როგორ წარმოვიდგენდი, რომ ეს ნალოლიავები, ფუფუნებასა და მაქმანებში ჩაფლული უფლისწული იმდენად მარტოსული იყო თავის უზარმაზარ, ოქროთი მოვარაყებულ სასახლეში, ჩემი უბადრუკი ყოფაც კი შეშურდებოდა.

(more…)

Read Full Post »