Molly Bloom's Day™

Posted in მოლის ბიბლიოთეკა | Tagged ასტრიდ ლინდგრენი, კარლსონი, მოლის ბიბლიოთეკა, ობოლი წითელი მამალი, პროზა, საბავშვო ლიტერატურა, ფლეიბოი, ქართული თარგმანი, ჯენეტ ბაჯელიძე | 158 Comments

158 Responses

1. on სექტემბერი 16, 2011 at 12:11 AM | პასუხი busuna

   ჩემი აზრით კარლსონი ლინდგრენის ყველაზე უხეში და უზნეო პეროსნაჟია : ) თუმცა ვფიქრობ ზუსტად ესაა ”იზუმინკა”ც )))

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:12 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     მე უხეშობას და უზნეობას ცოტა სხვა რაღაცას ვეძახი, ჩორვენ…

     LikeLike

     
     
     • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:22 AM | პასუხი ჩორვენი

       ჰო მე არ ვკამათობ მაგაზე : ) მხოლოდ ჩემი შთაბეჭდილება : )

       LikeLike

       
       
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:24 AM მოლი ბლუმი

         მეც არ ვკამათობ. მხოლოდ საგამონაკლისო შემთხვევებში.

         LikeLike

         
         
2. on სექტემბერი 16, 2011 at 12:29 AM | პასუხი ნათია

   მიყვარს კარლსონი, ამ პრსონაჟის გახსენებისას სითბოთი ვიმსჭვალები, ის ბედნიერი წუთები მახსენდება ამ წიგნს რომ ვკითხულობდი ბავშვობაში და მიხაროდა…

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:34 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     მე ახლაც დიდი სიამოვნებით ვკითხულობ ხოლმე. თან ორი გამოცემა მაქვს – ერთი ძველი, ბავშვობისდროინდელი, მეორე – ახალი.

     LikeLike

     
     
     • on სექტემბერი 16, 2011 at 2:10 AM | პასუხი ნათია

       არაა, ახლა აღარ ვკითხულობ, სამწუხაროდ, ისე, კარგი იდეაა, თუ მოვახერხებ, ჩავუჯდები ამ დღეებში :)

       LikeLike

       
       
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 2:14 AM მოლი ბლუმი

         მე ხელმისაწვდომ ადგილას მაქვს ორივე წიგნი. დროდადრო ჩანთაში ვიდებ და ვკითხულობ :)

         LikeLike

         
         
3. on სექტემბერი 16, 2011 at 12:38 AM | პასუხი რუსა

   მოლიი..როგორ მიყვარს ეს პატარა და სევდიანი კაცუნა… იცი მეც ასე ვფიქრობ, ის ძალიან მარტოსული და სევდიანია :( მაგრამ ისე თბილი და საყვარელი..
   რომელი სურათი…ბავშვობაში … მაშინ, როცა კითხვაც კი არ ვიცოდი (თითქოს შემეძლო კითხვა), ავიღებდი წიგნს და თითქოს ვკითხულობდი…ამბებს ჩემით ვთხზავდი.. მით უკეთესი ილუსტრაციებიც თუ ექნებოდა.. ერთ დღეს კი ჩვეული საქმიანობით გართულმა ამ ნახატს მივადექი..იცი როგორ მეშინოდა? მეჩვენებოდა, თითქოს ეს ,,ჩვრებიანი მოჩვენება” დამდევდა… ეს წიგნი შემძულდა და კითხვა რომ ვისწავლე მაინც არ ვეკარებოდი :) გამოსავალი ბიცოლამ მიპოვნა, ეს გვერდი ამომიხია ;) და ჩემს ბედნიერებას საზღვარი აქ ქონდა:))))) პროპელებიანი კარლსონი უსაყვარლესი პერსონაჟი გახდა :))))

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:40 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     ეს ილონ ვიკლანდის ილუსტრაციებია, რუსა. ორიგინალი, სპეციალურად შვედური “კარლსონისთვის” შექმნილი. ქართულ თარგმანშიც (სულ პირველში) ეს არის და “დიოგენეს” ახალ გამოცემაშიც.

     მეც ძალიან მიყვარს. მეც მარტოსული და ეული მგონია და რატომ – ამაზე დავწერე ზუსტად.

     LikeLike

     
     
4. on სექტემბერი 16, 2011 at 12:46 AM | პასუხი რუსა

   ვისი ილუსტრაციებია ნამდვილად არ ვიცოდი… მეც პირველი თარგმანიდან მაქვს წაკითხული და ეს ილუსტრაცია იყო ზუსტად…
   აი , კიდევ მომინდა წაკითხვა… მომნატრებია… <3

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:48 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     ასტრიდის მეგობარი ქალი, ესტონელი მხატვარი. სხვა წიგნებიც აქვს დასურათებული – სალტკროკელებიც, პეპიც, ემილიც.

     კი, ორივე ქართულ კარლსონში უცვლელად არის გადმოტანილი და საერთოდ, ქართული თარგმანი უსაყვარლესი და უთბილესია. რუსულს ბევრად სჯობია.

     LikeLike

     
     
5. on სექტემბერი 16, 2011 at 12:51 AM | პასუხი რუსა

   როგორც ყოველთვის შენგან რაღაც ახალს ვიგებ… :) მადლობა

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:52 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     გამახარე :) მეც მეტი არაფერი მინდა :)

     LikeLike

     
     
6. on სექტემბერი 16, 2011 at 12:59 AM | პასუხი Kejeradze

   ჩემი წიგნი გამახსენა ილუსტრაციებმა :) მისი წაკითხვის სურვილით ვისწავლე კითხვა და ისე შემიყვარდა ზომიერად ფერხორციანი ახალგაზრდა მამაკაცი, რომ 1-2 წლით ოჯახის ვაზასტანელი მოჩვენებაც გავხდი :) :) :)

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:03 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     შენი წიგნის ილუსტრაციებია ზუსტად.

     მე ვასასტანელი მოჩვენების მეგობრობა მინდოდა… დარწმუნებული ვიყავი, რომ ბიჭუნაზე უკეთესი მეგობარი ვიქნებოდი :)

     LikeLike

     
     
7. on სექტემბერი 16, 2011 at 1:12 AM | პასუხი tamara

   ვაი, რა კარგი იყო!
   მიყვარს კარლსონი, ოღონდ ზუსტად ისეთი, ვიკლანდის ილუსტრაციებში რომ არის… სასწაულია!
   სევდას რაც შეეხება, ვფიქრობდი, რომ მხოლოდ მაშინ დასევდიანდებოდა და დასერიოზულდებოდა, ბიჭუნა რომ სახლში წავიდოდა, თვითონ კი ნავთის ლამპას აანთებდა და დიდხანს იჯდა ბუხართან, მარტო…
   ყველანი ვსევდიანდებით ხანდახან, მაგრამ კარლსონი მაინც ოინბაზი კაცუნა იყო ჩეთვის :)

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:16 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     ილუსტრაციები გენიალურია. ქართულ გამომცემლობებს არ შეუცვლიათ, ისე გადმოიტანეს და მე პოსტს სხვა სურათებით როგორ გავაფორმებდი?

     ოინბაზია, კი. ნამდვილად ასეა, თამარა, მაგრამ ყველაზე ოინბაზი, მასხარა და ტინგიცა ადამიანიც ხანდახან (და არც თუ იშვიათად) სევდიანდება ხოლმე… და ხშირად, მხიარულება მხოლოდ ნიღაბია და მოცინარი სახის მიღმა მარტოსული არსება იმალება

     :თვალზეცრემლმომდგარიმოლი:

     LikeLike

     
     
     • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:27 AM | პასუხი tamara

       ჰო, მეც მაგას არ ვამბობ ??
       ეს ილუსტრაციები სად იპოვე?? მე განსაკუთრებით ერთი მიყვარდა: ძია იულიუსი რომ ჩამოდის და ბიჭუნა და ხალათიანი კარლსონი უღებენ კარს… კარლსონი ისეთი სასაცილოა, რომ გადავშლიდი, ვუყურებდი და მარტო ვხარხარებდი ხოლმე :)

       LikeLike

       
       
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:32 AM მოლი ბლუმი

         ნეტში მივაგენი. სრული ვერსია არ არის, მაგრამ რაღაცები კი დევს :)

         მახსოვს ის ნახატი :) :) :) კარლსონია უსაყვარლესი, ჩაფართხუნებულ ხალათში :) :)

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:34 AM tamara

         ჰო, ზუსტად… მზაკვარი სახით :):)

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:36 AM მოლი ბლუმი

         დიახ :) :) :) ახლაც, რომ ვკითხულობ, გულის წასვლამდე ვიცინი. კონგენიალური დიალოგებია.

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:48 AM tamara

         – აი, მოგიტანეთ გუფთა, ვაშლის ნამცხვარი, ძეხვი, კიტრის წნილი, რამდენიმე სარდინი, ღვიძლის პაშტეტი, მაგრამ ერთი მიბრძანე, სად დამალე ტორტი? ვერსად ვიპოვე :):):)

         ატმის გაყოფა: – მე ავიღებ ატამს, პაკეტი შენი იყოს :)

         ისა, მოვა ახლა პუჰოლოგი და აქციას გამართავს :):)

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:53 AM მოლი ბლუმი

         თხილის გაყოფისას: – მე თავმდაბალი კაცი ვარ და ნებას გაძლევ, შენ აიღო თხილი პირველად. მაგრამ ხომ იცი: ვინც პირველი აიღებს, პატარა უნდა აირჩიოს.

         პუჰიც არანაკლებ მიყვარს :) აქციას ნამდვილად ველოდები. სატყუარად, “ფლეიბოი” ვახსენე, ეგებ ყურადღება გაექცეს.

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:57 AM tamara

         მე იმ დიალოგზე ვხდები ცუდად, ბიჭუნას დედის ბეგონია რომ გადააგდო და ბიჭუნამ რომ უყვირა, ხელი არ ახლოო, როგორ გაბრაზდა:
         – აბა, ქოთნიანად ხომ არ გადავაგდებდიო :) ხომ შეიძლებოდა ეს სიცოცხლის ფასად დასჯდომოდა საცოდავ მოხუცს, წყნარად, თავისთვის რომ მიბაჩუნობს ქუჩაშიო :) დედაშენისთვის კი სულ ერთია, ერთი მოხუცით მეტი იქნება თუ ნაკლები, დიდი ამბავი, ოღონდ ჩემს ბეგონიას ხელი არავინ ახლოსო, ასე ბრძანებს :) თანაც, ქოთნიანად რომ გადამეგდო, ატმის კურკას სადღა ჩავრგავდიო :)

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 2:01 AM მოლი ბლუმი

         მე იმაზე ვხალისობ, ავად რომ არის და ბიჭუნას შოკოლადით, კანფეტით და თხილით შეზავებულ წამალს ამზადებინებს – მომიხდებაო. ყველა ნიძლავს მოუგებს, ყველაფერს თავად შესუსნის და ბიჭუნა, ჯიბეში, შემთხვევით შემორჩენილ ერთ თხილს რომ შეჭამს, საშინლად გაბრაზდება.

         ” გულდათუთქული კარლსონი სკამზე ჩამოჯდა.
         – აკი დამპირდი, მშობელ დედასავით მოგივლიო? ეს არის შენი პირობა? დგახარ და ყლაპავ კანფეტებს. ჩემს დღეში არ მინახავს შენითანა მსუნაგი! ”

         ამ გულდათუთქულზე ცუდად ვხდები.

         LikeLike

         
         
8. on სექტემბერი 16, 2011 at 1:16 AM | პასუხი paranoid android

   მეც ყოველთვის ასე ვთვლიდი მოლი, კარლსონი ძალიან სევდიანი, ბუსუნაკი და ჩემი ერთ–ერთი უსაყვარლესი პერსონაჟია ^__^
   კარლსონ, მე შენ მიყვარხარ და თუ კი ოდესმე გადაწყვეტ ჩემთან სტუმრობას, ციტრუსის მურაბის გრანდიოზული ქილით გაგიმასპინძლდები და საერთოდ, ყოველთვის ვიზრუნებ შენზე <3

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:31 AM | პასუხი tamara

     შენი მიპატიჟების გარეშეც კარგად მიაგნებს მურაბას :):):) თან გეტყვის, ოქრო ხარ, მაგრამ ასეთი ძუნწი რატომ ხარ, მეტი მოგეხარშაო :):):):)

     LikeLike

     
     
     • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:35 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

       არა, მიპატიჟება მაინც სჭირდება… მურაბიანი ქილები ბევრია, კარლსონი – ერთი :) მეტი რატომ არ დამახვედრეო, ამას ნამდვილად იტყვის. თან ისეთი ხმით და ისე გულდათუთქული, მწარედ შეგრცხვება :) :) :)

       LikeLike

       
       
     • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:31 PM | პასუხი paranoid android

       არა, მაინც რა ღორმუცელაა რაა :D <3

       LikeLike

       
       
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:32 PM მოლი ბლუმი

         არ თქვა :) :) :)

         LikeLike

         
         
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:33 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     ზუსტად :) მე ბავშვობაში ფუნთუშებიან ლანგარს ვტოვებდი ფანჯრის რაფაზე – იქნებ ჩამოიფრინოს მეთქი…

     ახლაც საშინლად გამიხარდება, თუ მეწვევა… ეჰ :)

     LikeLike

     
     
     • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:30 PM | პასუხი paranoid android

       მახსოვს ერთხელ ‘განცხადებაც’ კი გამოვაკარი ფანჯარაზე: “კარლსონ მე აქ ვარ!” :D

       LikeLike

       
       
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:31 PM მოლი ბლუმი

         ცოტა ხანში, მგონი, კარლსონის მეგობართა კლუბს ჩამოვაყალიბებთ აქ :) :)

         LikeLike

         
         
9. on სექტემბერი 16, 2011 at 1:39 AM | პასუხი მოხეტიალე緑

   მე მაინც უფრო პეპი მიყვარს:)

   საერთოდაც მაგ კუთხით თუ განვიხილავთ პეპიც არანაკლებ სევდიანია<3

   LikeLike

   
   
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:43 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

     ჩემს მეგობარს ვუმტკიცებდი ამას წინათ – პეპის უაღრესად სევდიანი ფინალი აქვს მეთქი. არ დამეთანხმა.

     ჩემი ფავორიტი კარლსონია. უპირობოდ.

     ისე, შვედეთში პეპი უყვართ ძალიან და კარლსონს ღრმად არ სწყალობენ. ცუდი ტიპიაო.

     LikeLike

     
     
     • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:45 AM | პასუხი tamara

       ჰაჰ, მოლი, ერთდროულად დავწერეთ :)
       ჰო, მეც გავიგე კარლსონის დიდაქტიკური კრიტიკის თაობაზე, ცუდ მაგალითს აძლევს ბავშვებსო :)

       LikeLike

       
       
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:48 AM მოლი ბლუმი

         ბეიბისითერს არ ემორჩილება და ბავშვებსაც ამას ასწავლისო… ამერიკული დასკვნაა. ხანდახან მაოგნებენ, იმდენად პრიმიტიულები არიან.

         LikeLike

         
         
   • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:44 AM | პასუხი tamara

     სხვათა შორის, პეპი ძალიან სევდიანად მთავრდება, კარლსონი კი პირიქით – სიმღერით :)

     LikeLike

     
     
     • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:46 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

       ზუსტად ახლა განვიხილავდით მე და მანანა პეპის ფინალს.

       და სიმღერა გახსოვს? “მითხარ, რატომ იღუშებიო… ” :)

       LikeLike

       
       
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:51 AM tamara

         “მოგვიტანონ ფუნთუშები”…
         ფუნთუშებზე გამახსენდა, ისეთი გემრიელი ფუნთუშები იყიდება აქ, დარიჩინიანი, ქიშმიშით გაძეძგილი :):) ალბათ კარლსონსაც ასეთები უყვარდა…
         არადა, სულ მიკვირდა, რა აგიჟებთ ამ შვედებს ფუნთუშებზე-მეთქი, მე რომ ფუნთუშებს ვეძახდი, უგემური პური უფრო იყო და ქიშმიში სპრინტის პრინციპით ჰქონდა :) :)

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 1:55 AM მოლი ბლუმი

         ვიცი, წავიკითხე მაგნუმში :) და ღრმად შემშურა.

         ჩემს ბავშვობაში ოცკაპიკიანი ფუნთუშები იყო. მრგვალი. ერთი ან ორი ქიშმიშით და მაინც ძალიან მიყვარდა. ამას წინათ “პერფექტ კუკზე” ვნახე რეცეპტი და შინ გამოვაცხობინე.

         წარმომიდგენია, მანდ რა იქნება…

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 2:40 AM მოხეტიალე緑

         შემოგიერთდით, აქ რა ამბები დაგიტრიალებიათ:)
         არამარტო ფინალი, ზოგადად სევდიანი ნაწარმოებია. კარლსონზე კარგად მიხალისია, პეპიზეც, მაგრამ კარლსონი უფრო ბედნიერია ვიდრე პეპი:)

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 2:45 AM მოლი ბლუმი

         ბედნიერი არც ერთია და არც მეორე, მანანა. ორივე მარტოხელაა და ორივე ამ მარტოობის დაძლევას ცდილობს. პეპი ტომის და ანიკას პოულობს. კარლსონი – ბიჭუნას. შესაძლოა, კარლსონს მხიარულება უკეთესად გამოსდის… თან, პეპის მამაც ჰყავს და კუნძულიც აქვს. კარლსონს – არაფერი. მხოლოდ თავისივე გამოგონილ სამყაროში ცხოვრობს.

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 11:32 AM tamara

         პრინციპში, პეპიმაც გამოიგონა ზანგების მეფე მამამისსი, მაგრამ აუსრულდა.. კარლსონს კი… ვაი, მოლი, რა მიქენი ეს, აქამდე არასოდეს შემცოდებია კარლსონი :(

         LikeLike

         
         
       • on სექტემბერი 16, 2011 at 11:45 AM მოლი ბლუმი

         ეს იმას ნიშნავს, რომ პოსტი წარმატებული გამოდგა :)

         LikeLike

         
         
10. on სექტემბერი 16, 2011 at 6:04 AM | პასუხი Mary Poppins

    საბრალო ეული კარლსონი… გული მომიკვდა.

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 9:32 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ჩემი საბრალო სახურავის ბინადარი კარლსონი © აკა :)

      LikeLike

      
      
11. on სექტემბერი 16, 2011 at 10:23 AM | პასუხი Jessie

    ნამდივლად ყველაზე სევდიანი პერსონაჟია. მას ისე სჭირდებოდა ვინმე თუნდაც დასალაპარაკებლად, და გასართობად რომ პატარა ბიჭთან მეგობრობითაც დაკმაყოფილდა.. ძლაია მკიყვარდა ბავშვობაში ეს წიგნი და რუსულ მულტფილმზე ხომ ვაფრენდი :он улетел, но обещал вернуться!
    რატომ მოიფიქრა ავტორმა მასეთი სევდიანი პერსონაჟი ვერ ვხვდები…

    კარგი პოსტი გამოგივიდა, ნამდივლად გეთანხმები ყველაფერში და ბავშვობაში ნამდივლად მჯეროდა , რომ სადღც სახურავზე ცხოვრობდა მასეთი პატარა კაცუნა :)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 11:29 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      რუსული მულტფილმი საბჭოთა ანიმაციის კლასიკაა, ჯესი :) საუკეთესო მსახიობები ახმოვანებენ და საერთოდ…. ასეთი ხარისხიანი ეკრანიზაცია იშვიათია.

      მე ახლაც მჯერა :)

      LikeLike

      
      
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 11:33 AM | პასუხი tamara

      მე ისეთი სახურავები მარტყია ირგვლივ, რომ ახლა უფრო მჯერა :):)

      LikeLike

      
      
      • on სექტემბერი 16, 2011 at 11:44 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

        ჩემმა ერთმა მეგობარმა, თავის დროზე, ასეთი რამ მითხრა – ვისაც კარლსონის არსებობის არ სჯერა, ცხოვრებას ძალით ირთულებსო.

        ჭკვიანური ფრაზაა. და ზუსტი.

        LikeLike

        
        
12. on სექტემბერი 16, 2011 at 10:37 AM | პასუხი finiki

    ნამდვილად ძალიან სევდიანი პერსონაჟია, თუმცა ზოგადად ასეთი პერსონაჟები/ადამიანები ცხოვრებისგან უფრო მეტს იღებენ ხოლმე და თუ საკუთარ თავთან მარტო დარჩენის მომენტებს, დღესასწაულებსა და ავადმყოფობებს არ ჩავთვლით უმეტესად ბედნიერებიც არიან.

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 11:31 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ალბათ,ასეა, ფინიკი, მაგრამ ასეთი ადამიანის საკუთარ თავთან დარჩენა განსაკუთრებით მტკივნეულია ხოლმე. კონტრასტი მოქმედებს. ზედმეტად დიდი განსხვავებაა ჩვეულ ყოფასა და საკუთარ სამყაროს შორის.

      ამიტომაც ამბობენ კომიკოსებზე ხშირად, ცხოვრებაში უჟმურზე უჟმური კაცი იყოო… ან – სევდიანიო…

      LikeLike

      
      
13. on სექტემბერი 16, 2011 at 11:52 AM | პასუხი Mary Poppins

    “არ მინდა, ძალიან დაგღალო, გეთაყვა, შენ მხოლოდ ცეცხლი დაანთრ, წყალი დადგი და ყავა მოადუღე, დალევით მე თვითონ დავლევო” :)

    LikeLike

    
    
14. on სექტემბერი 16, 2011 at 11:52 AM | პასუხი Mary Poppins

    “არ მინდა, ძალიან დაგღალო, გეთაყვა, შენ მხოლოდ ცეცხლი დაანთე, წყალი დადგი და ყავა მოადუღე, დალევით მე თვითონ დავლევო” :)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 11:53 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ზეპირად გვახსოვს აბზაცები :) უმაგრესობაა!

      LikeLike

      
      
15. on სექტემბერი 16, 2011 at 12:05 PM | პასუხი Mary Poppins

    ახლა სკოლებში ასე სულელურად ასწავლიან თვლას, მაგრამ მე ამათი გულისთვის თავს ვერ დავიზარალებო :D შვიდი ფუნთუშა შენ და შვიდი მე – ათიდანო :)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:10 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ახალი კარლსონის 351-ე გვერდი ნახე, მარი :) ილუსტრაციაა, სიცილით გული შემიწუხდა. თამარა იხსენებდა გუშინ – ძია იულიუსს ბიჭუნა და ფართხუნა საბანაო ხალათში გამოწყობილი კარლსონი რომ ხვდებიან კართან.

      კარლსონს სახე აქვს კონგენიალური. მისასალმებელი სალუტი აქვს ჩაფიქრებული.პისტოლეტით :) :) :) :)

      LikeLike

      
      
      • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:12 PM | პასუხი Mary Poppins

        ძლივს მოვსულიერდი :D :D

        LikeLike

        
        
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:14 PM მოლი ბლუმი

          რა კაცია! წაკითხვა საჭირო არც არის. ილუსტრაციებიც გეყოფა :) :) :) :)

          LikeLike

          
          
      • on სექტემბერი 16, 2011 at 9:13 PM | პასუხი tamara

        ჩემი საყვარელი ილუსტრაცია :):) აუ, გეხვეწები, დამისკანერე, რა, თუ გექნა შესაძლებლობა მერე… გთხოვ :)

        LikeLike

        
        
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 9:32 PM მოლი ბლუმი

          უნდა ვიპოვნო აუცილებლად! ცოდოა, ასეთი სურათი არ მქონდეს…

          LikeLike

          
          
16. on სექტემბერი 16, 2011 at 12:32 PM | პასუხი agatako

    მიყვარს კარლსონი ძალიან მიყავს მართლა, როცა კითხავს ვამთავრებ დღემდე მეტირება, რომ ზის და მღერის :( მართლა ძალიან სევდიანი კარლსონია, მაგრამ მსოფლიოში საუკეთესო <3
    მე ის მიყვარს ფრენეკ ბოკს რომ ეუბნება ერთი მითხარი ტორტი სად გადამალეო :დ <3 <3

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 12:39 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მსოფლიოში საუკეთესო რომ არის, ამას დამტკიცებაც არ სჭირდება :)

      ყოველი მეორე აბზაცი უმაგრესია. ვერც კი გამოვყოფ, რომელი უფრო მომწონს. იშვიათი იუმორით დაწერილი დიალოგები აქვს მანდ ასტრიდს.

      LikeLike

      
      
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 9:18 PM | პასუხი tamara

      – აი, მოგიტანეთ გუფთა, ვაშლის ნამცხვარი, ძეხვი, კიტრის წნილი, რამდენიმე სარდინი, ღვიძლის პაშტეტი, მაგრამ ერთი მითხარი, სად დამალე ტორტი? ვერსად ვიპოვე…

      LikeLike

      
      
      • on სექტემბერი 16, 2011 at 9:33 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

        სუპერ-დიალოგი!

        LikeLike

        
        
17. on სექტემბერი 16, 2011 at 3:07 PM | პასუხი Chiamaria

    ყველაზე თბილი და საყვარელი. როგორ მინდოდა მისნაირი მეგობარი… ტორტსაც გამოვუცხობდი, მურაბებსაც ვაჭმევდი, ბევრ ფუნთუშებსაც…
    ბავშვობაში ხისგან გამოვთალეთ მე და ჩემმა ძმამ ხის თოჯინა და კარლსონს ვეძახდით…
    კიდევ პატარა რეზინის თოჯინაც მაქვს, დღემდე საწოლის თავთან, თაროზე მიდევს. ბავშვობაში მაჩუქეს, მგონი ჯერ კიდევ კბილები ამომდიოდა და იმის საღრღნელლად ვიყენებდი :))))

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 3:10 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ხის თოჯინა :) რა საყვარლობა იქნებოდა :)

      მე ნამდვილი შვედური კარლსონი მყავს შინ. ოღონდ, რუსული ბევრად სიმპატიურია :)

      LikeLike

      
      
18. on სექტემბერი 16, 2011 at 3:53 PM | პასუხი tsotnee

    აუუუუ როგორ მომეწონა. ისე ახლა რომ ვუფიქრდები მართლაც შემეცოდა, აუ როგორ მინდა რომ მეც ვნახო, ვიცნობდე და ვმეგობრობდე. მინდა!!! და შენ რო იპოვი პატარა სახლს და კარლსონს რომ ეტყვი: “კარლსონს გაუმარჯოს!” , ჩვენც ხო გაგვაგებინებ ზუსტ მისამართს?! :) :) :) ძალინ მომეწონა პოსტი. :)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 3:57 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ცოტნემ მოგიკითხაო, ვეტყვი და შენს მისამართსაც დავუტოვებ :) მანამდე მოემზადე, მურაბები, გუბთები, ტორტები და კანფეტები მოიმარაგე, თორემ საყვედურებს და ბუზღუნს ვერ გადაურჩები :)

      მიხარია, რომ მოგეწონა :)

      LikeLike

      
      
      • on სექტემბერი 16, 2011 at 4:02 PM | პასუხი tsotnee

        დიდი მადლობა! ოღონდ კარლსონი მესტუმროს და რამეს დავიშურებ?! :) :) :)

        LikeLike

        
        
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 4:04 PM მოლი ბლუმი

          შენხელა რომ ვიყავი, მეც ზუსტად ასე ვფიქრობდი და ახლა მითუმეტეს…

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 4:12 PM tsotnee

          :) :) :) :) იმედია რომ გავიზრდები კიდევ ასე ვიფიქრებ. :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 4:14 PM მოლი ბლუმი

          ეს ძალიან დიდი საჩუქარია – გაიზარდო და სულის სიღრმეში ბავშვად დარჩე.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 4:18 PM tsotnee

          ხო იმედია არ დავემსგავსები დიდებთა უმრავლესობას, რომელთაც მასეთის არაფერი ცხიათ და თითქოს აღარც კი ახსოვთ რომ ოდესღაც ბავშვებიც იყვნენ. :) :) :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 5:00 PM მოლი ბლუმი

          უმრავლესობა ოდნავ ხმამაღლა ნათქვამია, მაგრამ… პრინციპში, მართალი ხარ.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 6:04 PM tsotnee

          ხო :) :) :) უმრავლესობა ახლა რომ ვუფიქრდები მეც მეხამუშა. :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 6:28 PM მოლი ბლუმი

          რადიკალიზმი თითქმის არასოდეს ამართლებს, ცოტნე. ამ სამყაროში, შავის და თეთრის გარდა, სხვა ფერებიც არსებობს

          :მოლირასელი:

          LikeLike

          
          
19. on სექტემბერი 16, 2011 at 6:16 PM | პასუხი »♥» ana «♥«

    მე ბლინები მომინდა. : | როგორც კი ეს ღორმუცელა მახსენდება,მაშინვე რამე ტკბილიც მინდება და მერეე.. ჰჰეჰ. :ს

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 6:27 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მე გემრიელ, დაბრაწულ გუფთას ვარჩევდი :)

      LikeLike

      
      
20. on სექტემბერი 16, 2011 at 6:17 PM | პასუხი Anabell

    მოლი ბლუმ, ჟრუანტელმა დამიარა ტანში და ლამის ავტირდი : )

    ლინდგრენის ’მაწანწალა რასმუსი’ გაქვს ალბათ წაკითხული.. ?

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 6:26 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      საუკეთესო რეცენზიაა ამ პოსტზე :)

      კი, როგორ არა :) რასმუსი და ოსკარი :)

      ასტრიდზე ერთი დიდი პოსტი მაქვს დაწერილი. ერთიც – მიოს და ჰარი პოტერის პარალელებზე.

      LikeLike

      
      
21. on სექტემბერი 16, 2011 at 6:53 PM | პასუხი tsotnee

    ხო :) :) :)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 7:18 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ძიახ :)

      LikeLike

      
      
22. on სექტემბერი 16, 2011 at 6:59 PM | პასუხი countess

    მეტკინა, მეწყინა და შემეცოდა :(
    მოლი <3

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 16, 2011 at 7:19 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ვორდპრესმა ვერ გიცნო, გრაფინია. შეცვალე რამე?

      მეც მეცოდება… მარტოხელაა :(

      LikeLike

      
      
      • on სექტემბერი 16, 2011 at 7:24 PM | პასუხი countess

        კი, სახელი მეწერა არასწორად. ახლა ბლოგის მისამართიც არასწორად მიწერია, მაგრამ მეზარება შეცვლა :)

        LikeLike

        
        
        • on სექტემბერი 16, 2011 at 7:28 PM მოლი ბლუმი

          იყოს ისე… მერე რა, რომ არასწორია. სამაგიეროდ, ორიგინალური იქნება.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 12:13 AM tamara

          რას შეცვლი, მე შენ გეტყვი და თავისუფალი დაგხვდება რამე :)

          LikeLike

          
          
23. on სექტემბერი 17, 2011 at 2:15 AM | პასუხი glamtaia

    როგორც იქნა ჩამერთო ინტერნეტი ( მოლი, არ იფიქრო, რომ დაგივიწყე )
    მეც მუდამ სევდიანად მეჩვენებოდა კარლსონი. მიუხედავად იმისა, რომ ცდილობდა მუდამ მხიარული ყოფილიყო მას არ ჰყავდა მზრუნველი დედიკო რომელიც შარფს შემოახვევდა და მსოფლიოში საუკეთესო და ყველაზე უებარ წამალს დაალევინებდა, არც ბუზღუნა ბებია, არც მოსაბეზრებელი და- ძმა და ერთგული შინამტანჯველი. აბრალო მარტო იყო და კეთილი ილუზიებით ცხოვრობდა.
    ვფიქრობ მთავარი ისაა რომ პროპელერიან გამოუცნობ არსებას კეთილი გული ჰქონდა ( მერე რა რომ ათასნაირი ფოკუსებით ბუჭუნასთვის უკანასკნელი დაშაქრული თხილი აწაპვნას ცდილობდა? ) თან როგორც გაზეთი იუწყებოდა მას ძალიან უყვარდა თავისი პატარა ძმა და მასთან ერთად ფრენის უფლებას მხოლოდ მას ანიჭებდა.
    პრინციპში, რომ დავუკვირდეთ კარლსონი არაფერს აშავებდა. ის ყველას თვალში ის იყო ვიცნ ჭირდებოდათ :
    მისტიკოსი ფრეკენ ბოკისთვის – მოჩვენება
    კრიტიკოსი ძია იულიუსისთვის – გაუზრდელი ბავშვი
    მარტოსული ბიჭუნასთვის – მეგობარი
    ჩემთვის კი მსოფლიოში ყველაზე ზომიერად ფერხორციანი, მოწიფული მამაკაცი რომელიც მზად იყო თავისი პროპელერის ზუზუნით ყველა ავი ფიქრი გაეფანტა. უდარდელი, თავისიმედა, სუსნია კაცუნა, რომლისთვისაც მსოფლიოში ყველა შოკოლადსა და ფუნთუშას გავიმეტებდი, რომლის სახლსაც ყოველდღე დავალაგებდი და ტიულის თეთრ ფარდებსაც ჩემი ხელით შევისრუტავდი მტვერსასრუტში, ოღონს მასთან ოინბაზობის და თამაშის უფლება მოეცათ.
    ასტრიდ ლინდგრენმა კარსონის სახით ლეგენდა შექმნა, რომელიც მუდამ გვემახსოვრება :)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 17, 2011 at 7:04 AM | პასუხი Mary Poppins

      მეც არ გამიკვირდა – ჩვენი თაია სად დაიკარგა-მეთქი? მართალი ხარ, გეთაყვა, კარლსონმა იმდენი სიხარული მოუტანა ბიჭუნას, თხილი რა სალაპარაკოა…

      LikeLike

      
      
      • on სექტემბერი 17, 2011 at 11:04 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

        ან შოკოლადი… ან ფუნთუშები :) აფეთქებული ორთქლის მანქანაც :)

        LikeLike

        
        
    • on სექტემბერი 17, 2011 at 11:03 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მეც რაღაც მსგავსი ტექნოგენული კატასტროფა ვიეჭვე :) ან სკოლაში ჰქონდა ბევრი საქმე მეთქი… მთავარია, რომ ყველაფერი კარგად არის და აქ ხარ :)

      კომენტარი კი არა, პოსტი დაგიწერია :) სურათები მიაბი, თეგები, სათაური და გამოქვეყნებაც შეიძლება.

      ლეგენდაზე ბევრად მეტია კარლსონი. საბავშვო ლიტერატურის სიმბოლოა. ოღონდ, ისეთი ლიტერატურის, მოზრდილებიც რომ დიდი სიამოვნებით კითხულობენ.

      LikeLike

      
      
      • on სექტემბერი 17, 2011 at 5:53 PM | პასუხი glamtaia

        მე განსაკუთრებით ის მაბრაზებს, რომ კარლსონს ბავშვების გარყვნას აბრალებენ. თურმე ასტრიდ ლინდგრენის წიგნი მავნე ყოფილა აი რაცშეეხება ზოგიერთ საბავშვო მულტფილმს, მაგალითისთვის “Happy Tree Friends” – იშვიათად სადისტური საოცრებააა. არ დავაკონკრეტებ რა ხდება ამ მულტფილმში მაგრამ თქვენ მიპასუხეთ კარლსონის ოინები გარყვნის მოზარდს თუ ის ფაქტი რომ ერთ-ერთ მულტფილმში პაწაწინა კურდღელმა ციყვს თავი ბენზოხერხით წააცალა?

        LikeLike

        
        
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 8:40 PM მოლი ბლუმი

          ტყუილს ასწავლის ბავშვებს და ბეიბისიტერებისთვის დაუმორჩილებლობისკენ მოუწოდებსო… ეს ამერიკული მოტივაციაა. ყველაზე გასაკვირი ის არის, რომ შვედეთშიც ძალიან არ უყვართ კარლსონი – ცუდი ტიპიაო. პეპის აღმერთებენ. მაგათ ლოგიკას მე ვერ ვხვდები და…

          რაც შეეხება თანამედროვე მულტფილმებს, ნიკოლოდეონს და ქართონ ნეთვორკს საერთოდ არ ვუყურებ – ზუსტად იმ მიზეზით, რომ იშვიათი ნაგავია.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 9:15 PM glamtaia

          მე ძალიან მიყვარს პეპიც, კარლსონიც, ლომგულებიც, კალეც, რასმუსიც, მიოც, ემილიც, ლინებერგელი და სალტკროკელი ბავშვებიც . . . რა ვიცი ვინმე არ გამომრჩეს :) რაც შეეხება ჩემს მიერ ნახსენებ მულტფილმს სათაურმა და ძალიან საყვარელმა პოსტერმა მიმიზიდა. ერთი სერიას ვუყურე და გასასვენებელი გავხდი . . . ეს იყო საშინელებათა ფილმი ანიმაციურ ვარიანტში.
          შვედური ლოგიკა არ ვიცი და მე მაინც კარლსონთან განსაკუთრებული სენტიმენტალობა მაკავშირებს. ის იყო ასტრიდ ლინგრენი პირველი პერსონაჟი რომელიც მე გავიცანი :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 9:22 PM მოლი ბლუმი

          თაია, შენ ჩემი “ასტრიდი – ღიმილის ორდენის კავალერი” თუ ნახე? საბავშვო ოთახის პირველი პოსტია.. ასე მგონია, მოგეწონება :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 9:39 PM glamtaia

          ვნახე და ძალიან მოოწონს :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 9:42 PM მოლი ბლუმი

          ნაის :) ოღონდ, შენი გრაფიკული ავტოგრაფი მაკლია მანდ.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 9:45 PM glamtaia

          ზუსტად ახლა ვტოვებდი ავტოგრაფს :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 9:47 PM მოლი ბლუმი

          გრაფიკული ავტოგრაფების კოლექცია ჩემი სიამაყეა :) :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 12:36 AM Lord Vader

          როგორც საბავშვო ლიტერატურის ერთ-ერთი ყველაზე ავტორიტეტიანი მკვლევარი, ინგლისელი სერ ნაიჯელ ბეილი მიანიშნებს – ბიჭუნასა და ზომიერად ფეხ-ხორციანი, მოწიფული მამაკაცის მეგობრობა სექსუალური პერევერზიების (ანუ არამეცნიერულის ენით რომ ვთქვათ გადახრების) ეჭვებსა ჰბადებს-ო.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 12:41 AM მოლი ბლუმი

          კრისტოფერ რობინზე და პუჰზე არაფერი უთქვამს სერ ნაიჯელს? ზოოფილიის ან ფეტიშიზმის კუთხით?

          ისე, მაგ მკვლევარმა, კარგად მიმოიხედოს და ბრიტანულ პერვერსიებზე წეროს, ჯობია. ჩემთვის რასაც ნიშნავს ლინდგრენი და კარლსონი, ვიცი და მყოფნის და ვიღაც მოცლილის ბოდვის მაგივრად რამე სხვა წავიკითხო, მირჩევნია.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 8:05 AM Mary Poppins

          მე თუ მკითხავ, ასეთი ფსევდოფრიოდისტული ბოდვები იაფფასიანი ეპატაჟია და მეტი არაფერი.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 10:42 AM მოლი ბლუმი

          ღრმად მოცლილი (მინიმუმ) უნდა იყო, ლინდგრენთან ასეთი სიმბოლოები რომ ეძებო…

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 1:12 AM Lord Vader

          მე ერთი პატარა კაცი ვარ – რასაც ჩამძახებენ იმას ამოვძახებ ხოლმე.
          იმიტომ კი არა, რომ ყველაფრისა მჯერა ან საკუთარი აზრი არ მაქვს. ასე მოიტანა ცხოვრებამ.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 10:44 AM მოლი ბლუმი

          ოჰ, როგორ გიყვარს ტროლინგი, ლორდ :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 6:19 PM glamtaia

          თუ კარლსონის და ბიჭუნას ურიერთობას არჯანსაღი ინტერესი აქვს რაღა ვთქვათ სხვა წარმოებებზე? თუ ასეთი პესიმისტური ჭრილით შევხედავთ ალადინი ქურდი იყო, კონკია ცრუპენეტელა, რომელიც უჩუმრად გაიპარა მეჯლისზე, ფიფიქია შვიდი მამაკაცის გარემოცვაში ცხოვრობდა და სიმართლე რომ ვთქვათ მძინარე მზეთუნახავს სრულიად უცნობმა ადამიანმა აკოცა.

          კი,ბატონო ვუძახოთ ამას ფეტიშიზმი, ორგია, მენაჟ ა ტრუა მაგრამ ამით ისევ ბავშვები იზარალებენ.

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 6:41 PM მოლი ბლუმი

          ალისა ჰალუცინოგენებს ყლაპავდა, წითელქუდა ტყეში მარტო დაბოდიალობდა, მაშას სამი დათვის ლოგინში ეძინა (რიგრიგობით) და ასე შემდეგ…

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 9:29 PM glamtaia

          მე უფრო ლორდის ნათქვამი გამიკვირდა: რასაც ჩამძხებენ იმას ამოვძახებო. რა ვიცი . . . მე პირადად ამოძახებას ისევ ჩაძხება მირჩევნია :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 18, 2011 at 9:33 PM მოლი ბლუმი

          ლორდი ასე ხუმრობს :) ისე, კეთილი და ჩვილი გულის პატრონია :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 19, 2011 at 12:04 PM Lord Vader

          მძინარე მზეთუნახავს სრულიად უცნობმა ადამიანმა აკოცა

          მითუმეტეს რომ ეს მამაკაცი აშკარა ნეკროფილი იყო :)

          LikeLike

          
          
        • on სექტემბერი 19, 2011 at 12:05 PM მოლი ბლუმი

          აძინ მალენკი ნიუანსიკ — ნეკროფილი რომ ყოფილიყო, არ აკოცებდა!!!

          LikeLike

          
          
24. on სექტემბერი 17, 2011 at 11:05 AM | პასუხი Lord Vader

    A Fresh Look at an Old Problem :)
    არ გეთანხმები. თუნდაც იმიტომ, რომ ბებია ყავს.

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 17, 2011 at 11:12 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      თუ დაკვირვებით გადახედავ ტექსტს, მილორდ, უთუოდ აღმოაჩენ, რომ ბებია არ ჰყავს – მას მხოლოდ იგონებს. არდადეგებზე სოფელში ბებიასთან მივდივარო,, ბიჭუნა ამბობს და კარლსონიც უმალ პასუხობს, შენ რა გგონია, მეც მივდივარ სოფელში ბებიასთანო. და მერე ზუსტად იგივეს იმეორებს, რასაც ბიჭუნა ყვება ბებიაზე – მეც მიშლის გუბეებში ფეხების ტყაპუნს, მეც მიკრძალავს ლასე იანსონთან ჩხუბს (მერე რა, რომ არ იცნობსო) და მეც მაძალებს წინდების გამოცვლასო.

      LikeLike

      
      
25. on სექტემბერი 17, 2011 at 11:07 AM | პასუხი Lord Vader

    კარლსონი საყვარელთანაა. უცებ კარზე ზარის ხმა ისმის.
    – ვაიმე, ჩემი ქმარი დაბრუნდაო!
    – შემაშინა რაო, – გაცინება კარლსონს, წამოხტება და ჰოპ – ფანჯრაში.
    შემოდის ქმარი. მიიხედ-მოიხედავს და:
    – ქალო ვინ გყავდა აქო?!
    – არავინ, ვინ უნდა მყოლოდაო.
    – აბა ეს პროპელერებიანი მაისური ვისიაო?

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 17, 2011 at 11:13 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ქალბატონო, ზოროს უთხარით, გარეთ წვიმს და პადიეზდში დაველოდებიო – ზოროს ცხენი.

      LikeLike

      
      
26. on სექტემბერი 17, 2011 at 11:25 AM | პასუხი Lord Vader

    კარლსონის პეწიც მაგაშია, რომ ვერ გაიგებ როდის ამბობს სიმართლეს და როდის არა.
    ალბათ, ბებიამისს პროპელერი არ ჰქონდა, თორემ თავადაც ჩამოფრინდებოდა მოსანახულებლად.

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 17, 2011 at 11:45 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მე ძალიან სახასიათო სცენად მეჩვენება – როგორ იგონებს ერთი ბავშვი რაღაცებს მეორეს წაბაძვით. მილორდ, შენ გრაფიკულ ავტოგრაფებს მხოლოდ იმ პოსტებზე ტოვებ, რომლებიც არ მოგწონს და არაფერი გაქვს სათქმელი? :) :)

      LikeLike

      
      
      • on სექტემბერი 17, 2011 at 11:48 AM | პასუხი Lord Vader

        ჰო :) მაგას ქვია “ზდეს ბილ ვასია”.
        თუ სათქმელი არაფერი მაქვს და გავიარე.
        ჩემი ნოუ-ჰაუა. :)

        LikeLike

        
        
        • on სექტემბერი 17, 2011 at 11:57 AM მოლი ბლუმი

          მეც ასე მახსოვდა :)

          LikeLike

          
          
27. on სექტემბერი 18, 2011 at 9:40 PM | პასუხი faifuris angelozi

    მოლიი არ იცი როგორ მიყვარს ის ადამიანები რომლებიც კვლავ ბავშვებად რჩებიან გულის სიღრმეში,იმიტომ რომ მეც ასეთი ვარ მიუხედავად იმისა რომ გავიზარდე.შენთან ბავშვობის ემოციებს ისე მძაფრად ვიხსენებ,გული მწყდება რომ დიდი ვარ,არადა კარლსონს აი ამწამსაც იგივე ემოციებით მივიღებ და არსად გავუშვებ როგორი ემოციითაც ბავშვობაში გამიხარდებოდა მისი ნახვა.
    პ.ს.უუფ შვედებს ამ პოსტით კარლსონის სევდა უნდა დავანახოთ.

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 18, 2011 at 10:07 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, შვედები კარლსონს ვერ ხვდებიან და ზედმეტად სწორხაზოვნად აღიქვამენ. არადა, ასტრიდის ქვეყანაში ყველაზე კარგად უნდა ესმოდეთ…

      LikeLike

      
      
28. on სექტემბერი 19, 2011 at 2:12 AM | პასუხი ნათიკო :)

    ჩემი პირველი წიგნი <3 როგორ მიყვარს ჩემი კარლსონიკო<3<3<3

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 19, 2011 at 2:13 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      კარლსონის მოყვარულთა კლუბში მატება გვქონია. ველქამ! :)

      LikeLike

      
      
29. on სექტემბერი 19, 2011 at 12:12 PM | პასუხი Lord Vader

    ხუმრობა იქეთ იყოს და “კარლსონში” ერთი გადასარევი ადგილია, რაც ჩემი ბლოგის ეპიგრაფადაც გამოდგებოდა.
    ტელევიზორში გამოსასვლელად რომ ემზადება ფრეკენ ბოკი ახალ ტანსაცმელს ყიდულობს და ლანჩებსაც კი ახალს იყიდის. კარლსონი გაოცდება – ეგ რაღა საჭიროა, ვინ დაინახავსო.
    და ფრეკენ ბოკი პასუხობს, მერე რა, მე ხომ მეცოდინება რომ ახალი ლანჩები მაქვსო.

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 19, 2011 at 12:23 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მახსოვს :) ადრეც ახსენე, ზუსტად საჩემო სულისკვეთების პასაჟიაო :)

      LikeLike

      
      
30. on სექტემბერი 20, 2011 at 7:07 PM | პასუხი გვირილა

    საყვარელი კარლსონი ^_^
    მეც სევდიანი მეჩვენებოდა ყოველთვის, მარა მთლად მასეც არ ჩავღრმავებივარ ამ საკითხს.
    მიყვარს ეს პროპელერიანი კაცუნა ^_^

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 20, 2011 at 7:16 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      უსაყვარლესია :)

      LikeLike

      
      
31. on სექტემბერი 20, 2011 at 7:15 PM | პასუხი teennewson

    პოსტი ძალიან მომეწონა, კარლსონისთვის ამ კუთხით აქამდე ნამდვილად არ შემიხედია…. : )

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 20, 2011 at 7:34 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ლინდგრენის ერთ-ერთი საუკეთესო პერსონაჟია :)

      LikeLike

      
      
32. on სექტემბერი 20, 2011 at 7:41 PM | პასუხი teennewson

    ki geTanxmebi… : )

    LikeLike

    
    
33. on სექტემბერი 20, 2011 at 7:44 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

    გული მიკვდება ხოლმე, ხანდახან ისეთი მარტოსულია :(

    LikeLike

    
    
34. on სექტემბერი 22, 2011 at 10:13 PM | პასუხი luckiane

    როცა დიდები ბავშვებზე წერენ, ყოვლთვის სევდიანი გამოდის. ეტყობა, დარდობენ, თვითონ უკვე რომ გაიზარდნენ:)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 22, 2011 at 10:15 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ყველა დიდი დარდობს, რომ გაიზარდა, ლუკა :) უბრალოდ, ზოგი ამას არ ამხელს :)

      LikeLike

      
      
35. on სექტემბერი 22, 2011 at 10:24 PM | პასუხი luckiane

    ხო, მეც ვდარდობ, რომ ოდესმე დიდი ვიქნები:) მოლი, არც კი მოგესალმე, ისე მონატრებული ვიყავი პოსტების კითხვას, გამარჯობა და იმედია, არ იფიქრებ, რა ეჩქარებოდათ კომპიუტერის გაკეთება, რა მშვიდად ვცხოვრობდიო:). რა ვიცი, მაშინებენ, თავს ნუ აბეზრებო:)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 22, 2011 at 10:35 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მეც ვერ მოგესალმე, ლუკა :) გამარჯობა :)

      არა, პირიქით, გამიხარდა, შენს კომპიუტერს რომ ეშველა :) აწი ხშირად შემოიხედავ.

      LikeLike

      
      
36. on სექტემბერი 22, 2011 at 10:57 PM | პასუხი luckiane

    aba, ra:)

    LikeLike

    
    
37. on სექტემბერი 24, 2011 at 11:35 PM | პასუხი ✿ Daisy ✿

    კარლსონი ძალიან პატარა რომ ვიყავი მაშინ წავიკითხე… მერე რამდენიმე თვის წინ უცებ მომინდა და ისევ წავიკითხე… მერე გამახსენდა პატარაობაში როგორ მყუდროდ მეჩვენებოდა მისი პატარა სახლი. აი რამდენიმე თვის წინ რომ წავიკითხე ბავშვობა დამიბრუნდა და როცა ისევ წარმოვიდგინე მისი სახლი საოცრად თბილი, ძალიან სავსე მაგრამ თითქოს ცარიელი წარმომიდგა თვალწინ. და მერე უცებ დავფიქრდი ბიჭუნა რომ გაიზრდება ნუთუ ისევ ისე ეყვარება კარლსონი, ისევ ისე თუ გამონახავს მისთვის დროს და ისევ თუ ესტუმრება? იქნებ მანამდეც ჰყავდა კარლსონს ასეთი მეგობრები რომლებიც გაიზარდნენ და დაივიწყეს-მეთქი. და მერე თითქოს ჩემთვის მივხვდი რომ ეს გოდორა საყვარელი და თითქოს უზნეო პერსონაჟი თითოეული ჩვენგანის ოცნების ანარეკლი იყო… იმ ოცნების, რომელიც ბავშვობაში ასე ახლოს გვეჩვენებოდა. მაგრამ გავიზარდეთ და ვუღალატეთ და დავივიწყეთ. მარტო დავტოვეთ კარლსონივით, მაღალი სახლების სახურავებზე, გამურული საკვამურების უკან…

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 25, 2011 at 12:17 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მეც დაახლოებით იგივე იმპრესიები მაქვს, დეიზი. მეც საშინლად მარტოსული მგონია კარლსონი და პოსტიც იმიტომ დავწერე :)

      LikeLike

      
      
38. on სექტემბერი 25, 2011 at 12:23 AM | პასუხი ანონიმური

    ეს პოსტი იმდენად მომეწონა, რომ ვინ იცის, მერამდენედ წავიკითხე. მართალია, კარლსონით დიდებიც ერთობიან, მაგალითად, ჩემი მშობლები სიამოვნებით კითხულობენ. მე კი ვინ იცის, მერამდენედ გადავიკითხე. მწვანედარაბიან სახლში მეც სიამოვნებით შევძახებდი, კარლსონს გაუმარჯოს, მაგრამ რაკი სტოკჰოლმჰოლმში არ ავრ, იმით დავკმაყოფილდები, რომ ვისაც შემიძლია, იმას შევძახო: მოლი, გაგიმარჯოს:)

    LikeLike

    
    
39. on სექტემბერი 25, 2011 at 12:32 AM | პასუხი luckiane

    მოლი, ეს პოსტი იმდენად მომეწონა, რომ გულმა არ მომითმინა და ვინ იცის, მერამდენედ გადავიკითხე. მართალი ხარ, მეც არ გამიკვირდება, დიდები რომ კარლსონით ერთობიან, ჩემი მშობლები დიდი სიამოვნებით კითხულობენ. მე კი უკვე მერამდენედ გადავიკითხე. მწვანედარაბიანი სახლის მასპინძელს მეც სიამოვნებით შევძახებდი კარლსონს გაუმარჯოს, მაგრამ რაკი სტოკჰოლმში არ ვარ, იმით დავკმაყოფილდები,. რომ ვთქვა, მოლის გაუმარჯოს ასეთი მშვენიერი პოსტისათვის:)

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 25, 2011 at 10:58 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ერთად მოვძებნოთ მე და შენ კარლსონის სახლი, ლუკა :)

      LikeLike

      
      
40. on სექტემბერი 28, 2011 at 9:49 AM | პასუხი ფიფქია

    chemi sakvareli karlsoni :) rogor momewona posti!

    LikeLike

    
    
    • on სექტემბერი 28, 2011 at 10:19 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      ჩემიც :) დანკე!

      LikeLike

      
      
41. on ოქტომბერი 2, 2011 at 8:02 PM | პასუხი NinucaElectro

    კარლსონი <333 4ჯერ მაინც მაქვს მე-3 კლასამდე წაკითხული. <3 როგორ მიყვარდააა <3 ^^

    LikeLike

    
    
    • on ოქტომბერი 2, 2011 at 11:43 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მე ახლაც მიყვარს :) და ახლაც სიამოვნებით ვკითხულობ.

      LikeLike

      
      
42. on მარტი 9, 2012 at 3:52 AM | პასუხი takline

    უტი, ბოტე, ბუტე, ბატე,
    დაე მუდამ ვიყოთ ასე,
    მითხარ რატომ იღუშები
    მომიტანე ფუნთუშები!
    ვგიჟდები ამ ეგოისტ, საშუალო ასაკის, ზომიერად ფერხორციან მამაკაცზე! კარლსონი და პეპი მილიონჯერ მაინც მაქვს წაკითხული (ალბათ ამიტომ შემომეჩაგრნენ სხვა წიგნები) როგორ ვოცნებობდი ბიჭუნას ადგილზე ყოფნას…. შინამტანჯველსაც კი ავიტანდი კარლსონის ხათრით :(

    LikeLike

    
    
    • on მარტი 9, 2012 at 10:43 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      მეც რომ ძალიან მიყვარს, ხომ ეტყობა საბავშო ოთახს? :) ყველაზე მეტი პოსტი ლინდგრენზე და კარლსონზე მაქვს დაწერილი :)

      LikeLike

      
      
43. on აპრილი 9, 2012 at 12:02 AM | პასუხი takojabauri

    კარლსონი როგორ მიყვარს ^^

    LikeLike

    
    
44. on აგვისტო 4, 2012 at 1:10 AM | პასუხი Sofo

    vaime ra codo yopila exlaga shevamchnie :/

    LikeLike

    
    
    • on აგვისტო 4, 2012 at 11:19 AM | პასუხი მოლი ბლუმი

      არ თქვა :)))

      LikeLike

      
      
45. on აგვისტო 30, 2012 at 10:59 PM | პასუხი tami

    ვკითხულობთ წიგნს და დანი მეკითხება. დეეე
    -ჩვენს სახურავზეც ცხოვრობს კარლსონი???
    -არაა
    -წამო შევამოწმოთ რააა… ხოდა ვიბოდიალეთ სახურავზე და გული დაგვწყდა ვერც სახლუკა და ვერც კარლსონი რომ ვერ აღმოვაჩინეთ.

    LikeLike

    
    
    • on აგვისტო 30, 2012 at 11:01 PM | პასუხი მოლი ბლუმი

      დანის გადაეცი, მოლიმ თქვა, კარლსონი ყველა იმ სახლის სახურავზე ცხოვრობს, სადაც ბავშვიაო :) ოღონდ, ასე ვერ ნახავთ, თავისით მოფრინდებაო :)

      LikeLike

      
      
      • on აგვისტო 30, 2012 at 11:02 PM | პასუხი tami

        არ ვატყუებ ხოლმე მაგრამ, მოლისგან გადავცემ:)

        LikeLike

        
        
        • on აგვისტო 30, 2012 at 11:04 PM მოლი ბლუმი

          თუ ეს ტყუილია, არ უთხრა. მე ტყუილს სხვა რაღაცებს ვეძახი.

          LikeLike

          
          
        • on აგვისტო 30, 2012 at 11:07 PM tami

          თანაც ტყუილად რომ ელოდოს უფრო ცოდო არ არის?:) ხო ნუ კეთილი პაწაწინა ტყუილი, მაგრამ მაინც ვცდილობ ხოლმე არასოდეს არ მოვატყუო. არც მომიტყუებია უფრო სწორედ

          LikeLike

          
          

კომენტარის დატოვება კომენტარის გაუქმება

Enter your comment here...

Fill in your details below or click an icon to log in:

ელფოსტა (Address never made public)

სახელი

ვებ-საიტი

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out / შეცვლა )

You are commenting using your Twitter account. ( Log Out / შეცვლა )

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out / შეცვლა )

You are commenting using your Google+ account. ( Log Out / შეცვლა )

გაუქმება

Connecting to %s

Notify me of new comments via email.

Notify me of new posts via email.